Πρωινό Φραπόγαλο

Κάθε πρωί (λέμε τώρα) φτάνω στη σχολή αγουροξυπνημένος, βαριεστημένος, ενίοτε και αγχωμένος...Η φρίκη του λεωφορείου (πάντα τα σιχαινόμουνα) με τις ηλίθιες χαζογκόμενες καρακάξες που συζητάνε για τα νύχια τους, την Καλομοίρα, τον barman στην Αυλαία, μοιάζει σαν τη χειρότερη τιμωρία.

Κάθε πρωί πρώτη στάση στο κεντρικό κυλικείο για φραπόγαλο.

Εκεί η φρίκη δίνει τη θέση της στo όνειρο. Εκεί βρίσκεις το νόημα των σπουδών στο νησί της ρακής. Εκεί το φραπόγαλο συναντά την εφηβική ονείρωξη.

Τι απίστευτος κώλος Θεέ μου! Μήπως θα μπορούσα να κάνω ένα μεταπτυχιακό πάνω του?

Νιώθω την ανάγκη να σε ευχαριστήσω δεσποινίς εκ μέρους όλων μας, και για τα πρωινά καφεδάκια, και για το ότι προσφέρεις φιλοξενία σε αυτούς τους υπέροχους γλουτούς...Το μαύρο σου κολάν εμπνέει την -πάντα απαραίτητη- χειροκίνητη μηχανική υποστήριξη σε πάρα πολύ κόσμο...