Πρόγραμμα Σπουδών

Μιλούσα πριν λίγες μέρες με ένα φοιτητή του ιστορικού, που όντας ασχολούμενος με τις παρατάξεις, μου έλεγε τη γνώμη του(ς) για το πρόγραμμα σπουδών του πανεπιστημίου μας. Σύμφωνα λοιπόν με τους ισχυρισμούς του, το πρόγραμμα για τον μέσο φοιτητή είναι αρκετά βεβαρημένο και οι εργασίες που ζητούν κάποιοι καθηγητές στις παραδόσεις των μαθημάτων τους είναι τουλάχιστον απαράδεκτες. Δικαιολογούσε τονίζοντας την υπερπροσπάθεια των πανελληνίων εξετάσεων, καθώς και το γεγονός πως ένα μεγάλο μέρος της κοινότητάς μας παράλληλα με τις σπουδές του δουλεύει.

Θα ήθελα λοιπόν να εκθέσω και τη δική μου άποψη.

Καταρχάς όντως το "μαρτύριο" των πανελληνίων που περάσαμε όλοι μας είναι ψυχοφθόρο, άκρως κουραστικό και με λίγα λόγια πραγματικά βάρβαρο. Όμως, αυτή η αναμφισβήτητη πραγματικότητα δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα - δικαιολογία για να είναι οι σπουδές μας στο πανεπιστήμιο λιγότερο απαιτητικές. Σαφώς και όταν έχεις υποστεί την ένταση των προηγουμένων ετών η όρεξη που έχεις για να αφοσιωθείς στις νέες απαιτήσεις είναι κατά πολυ μικρότερη (βλ. και τις επιδόσεις όλων μας κατά το πρώτο ειδικά έτος) από εκείνη που θα μπορούσες ή που θα έπρεπε να έχεις.

Από τη μία δηλαδή (σύμφωνα με το φίλο μας) όλοι συμφωνούμε στο διαχωρισμό σχολείου από πανεπιστήμιο αλλά από την άλλη προβάλλουμε το πρώτο (σχολείο) σαν δικαιολογία για την αντιμετώπιση που έχουμε προς το δεύτερο? Αυτό μάλλον μου ακούγεται σαν απόπειρα νομιμοποίησης της τεμπελιάς μέσα από το πρίσμα της σχολικής νοοτροπίας, παρά σαν προσέγγιση αυριανού επιστήμονα.

Όσο για το δεύτερο επιχείρημά του (πολλά παιδιά δουλεύουν παράλληλα), επίσης στερείται -κατά τη γνώμη μου- οποιασδήποτε σοβαρότητας. Συγνώμη καλέ μου φίλε αλλά εδώ ήρθαμε για να σπουδάσουμε και όχι για να κάνουμε καριέρα σαν barman, σερβιτόρος-α, μουσικός κτλ...

Αυτά που παρατηρώ εγώ στις αίθουσες, τα αμφιθέατρα και γενικά στα όσα έχουν να κάνουν με τη φοιτητική ζωή εδώ στο Ρέθυμνο είναι τελείως διαφορετικά από την εικόνα που προσπαθούσε να με πείσει ο συνομιλητής μου πως ισχύει. Δουλεύουμε για να κάνουμε γνωριμίες (ΦΥΣΙΚΑ όχι όλοι), διαβάζουμε μόνο από "σημειώσεις" (μήπως ξέρει κανείς τι είναι η "βιβλιογραφία"?) μία μέρα πριν γράψουμε, φοιτητές της φιλοσοφικής που εκτός του ότι δεν μπορούν να συντάξουν μια πρόταση, η ορθογραφία τους είναι σαν Βρετανού τουρίστα που μαθαίνει τώρα ελληνικά, και τέλος αυριανούς ιστορικούς που η μόνη έρευνα που έχουν κάνει είναι το καθημερινό ζάπινγκ στην τηλεόραση μέχρι να αρχίσει η Λαμπίρη και το "so u think u can dance".

Είμαι της άποψης πως το πρόγραμμα σπουδών θα πρέπει να γίνει περισσότερο απαιτητικό, όχι γιατί είμαι μαζοχιστής (που ενίοτε ισχύει), όχι γιατί δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω, όχι γιατί είμαι φύτουκλας με σπυριά (τα κρύβω με καθημερινό πουδράρισμα), γυαλιά και όλη τη μέρα στη βιβλιοθήκη, αλλά γιατί είναι πρώτα από όλα ζήτημα αξίας και κύρους των σπουδών μας. Δεν μπορώ να αποδεχτώ το κλασικό τσόλι που ευδοκιμεί στην πόλη που μας φιλοξενεί, να παίρνει πτυχίο και να κάνει μεταπτυχιακό με μυαλό αμοιβάδας και μηδέν προσπάθεια. Δεν μπορώ να χωνέψω πως ο αυριανός δάσκαλος δεν θα ξέρει ορθογραφία, δεν μπορώ να ακούω τους αυριανούς ιστορικούς να αναμασάνε την "ιστορία" του μητροπολίτη Άνθιμου και του μέγα Άδ. Γεωργιάδη...

Νομίζω πως είναι λίγο αντιφατικό να διεκδικούμε από τη μία τα αυτονόητα από ένα κράτος που κάνει ότι μπορεί για να απαξιώσει τη δημόσια πανεπιστημιακή εκπαίδευση, και από την άλλη να ενισχύουμε αυτή την απαξίωση με άλλου είδους διεκδικήσεις μας.

Υπερβολικός?

Ίσως...